اشعار

هَرکَس در این دُنیا پِیِ کارِ حسین است            روزِ قیامَت جُزوِ اَنصارِ حسین است

بـازارِ گِـریه گَـرم بـاشَد تـا که زَهـرا            دَر روضه‌ها اَوَّل عَزادارِ حسین است

کـرب و بَلا رَفته خـیـالَـش جَمع باشد            دَر روزِ مَحشر بینِ زُوّارِ حسین است

اَصلاً بـدونِ اشک، چَـشمِ کـور بهـتر            آن دیده‌ای خوب است که زارِ حسین است

هِـنـگـامِ گـریـه روبـروی ما نِـشـیـنَـد            طوبی به چَشمی که گُهَربارِ حسین است

شَرمنده شُد حُر، که سَرافرازِ جَهان شد            قَـلـبِ پَـشـیـمان، آبِرودارِ حسین است

گـودال را با چِـشمِ دِل صَدبـار دیـدیم            این سینه مَقـتَل‌های سَیّارِ حسین است

سَـربـازهـای زِیـنــبـیِّــه رَسـتـگـارنـد            فـرمـانـدۀ آنـهـا عـلـمـدارِ حسین است

چندیست کام از مرقدت سودای خام است            هجران زده بوسیدنش عرض سلام است

سنگ است سهـم مـرغ از بامت پـریده            هـر دانـه‌ای جـز دانـۀ بـام تو دام است

اولاد دخــتـر بـا پــسـر فــرقـی نــدارد            تا تو امیری، این کنیز است آن غلام است

خاکی که خونت ریخت بر آن می‌توان خورد            در مذهبی که خاک و خون خوردن حرام است

از غــصــه سـهــم سـیــنــه‌ام آه دمــادم            سهم دو چشمم در غمت اشک مدام است

بر تـو چه رفـتـه که دلـیـل گـریه حـتی            گـاهی صـدای آب یـا بـوی طعـام است

یا ذوق‌‌مرگِ وصل، یا دق‌مرگِ هجران            ما مرگمان حتمی‌ست، میل تو کدام است؟

دور نمی‌شود دمی ذکر تو از زبان من            دل ز همه بریده‌ام عشق تو آب و نان من

من چه کنم که عاقبت کرب‌وبلا بری مرا            از غم دوری حرم روی لب است جان من

مهر تو در سرشت من، عشق تو سرنوشت من            روضۀ تو بهشت من، راحتی روان من

زنـدگی‌ام فـدای تو، سر بـدهم بـپای تو            سیـل شده برای تو، گـریۀ بی‌امـان من

ای تو سفینۀ نجات، عشق و امید کائنات            راه تو بهترین صراط، اختر آسمان من

مکه، منای من تویی، قبله نمای من تویی            هر طرفی که رو کنی، قبله دهی نشان من

پارۀ قلب مصطفی، رأس تو روی نیزه‌ها            سینۀ تو به زیر پا، خاک بر این دهان من

وای زمین نشستنت وای خدا سرت تنت            وای چه شد پیرهنت کشتۀ بی‌نشان من

من اگر از تو دمی دم نـزنم می‌مـیـرم            لحـظه‌ای از تو اگر دل بکـنم می‌میرم

من به نان و نمک سفره‌ات عادت دارم            نمـک روضه نـگـیـرد بـدنـم می‌مـیرم

صبح و شب عشق تو را رو به خدا جار زدم            شـهـد نامت بـرود از دهـنـم می‌مـیـرم

دور تـا دور مـرا یـاد شـمـا پُـر کـرده            از کسی غیر حـسین دم بـزنم می‌میرم

کشتۀ عـشق تو را حـوصله دنیا نیست            من که در حسرت زائر شدنم می‌میرم

آب روی مـاست گــریـه آبـروداریـم ما           با لباس مشکی‌ات عمریست خو داریم ما

باطهارت بودن از ارکان مجنون بودن‌ست           حرف لیلا می‌شود هرجا وضو داریم ما

چشم ما بی‌اشک بی‌خیراست، بی‌خیرش نکن!           که فقط از دار دنـیـا دو سـبـو داریـم ما

حرف ما در روضه‌ها با اشک گفته می‌شود           درمیان گـریـه باهـم گـفـتـگـو داریـم ما

دامن آلـوده شـدیم اما تو پاکـش می‌کـنی           روسیاه از غـفـلـتـیـم اما رفـو داریـم ما

حضرت عباس حامی علمداران توست!           چه هراس از این و آن وقتی عمو داریم ما

هرکسی دل را به دستت داد از مردم برید           تا که دریا هست کی سودای جو داریم ما؟!

خوب و بد ما به حـسیـنیه پناه آورده‌ایم!           خوب و بد از پرچم تو رنگ و بو داریم ما!

آرزوی کربلا بر پـیرها که عـیب نیست           کـربـلایـی نـیـسـتـیـم و آرزو داریـم ما!

شهر با یک یاحـسین ما معـطر می‌شود           هرکجا نام تو باشد های و هـو داریم ما

لحظه‌های آب خوردن هم بفکر روضه‌ایم           بغض خشکیّ لب و بغض گلو داریم ما

در غمت آیات قرآن روضه‌خوانی می‌کنند           آب دریا و بیابان روضه‌خوانی می‌کنند

هرچه را خواهی بگیر از ما ولی غم را مگیر            غم دوای دردهای ماست مرهم را مگیر

منع‌مان هرگز مکن از همنشینی با خودت            از فـقـیران بهترین لذّات عـالم را مگیر

صد بلا رد می‌‌شود با قطره اشکی بر حسین            پس خدایا در بلاها اشک نم نم را مگیر

چند مـاهی می‌‌شود تـنهـا دعـای ما شده            ای خدا از عاشـقـان ماه محرم را مگیر

بیـرقت را سال‌‌ها در دسـته‌ها برداشـتیم            یا حسین از دست ما امسال پرچم را مگیر

گریه بین روضه‌های دست جمعی بهتر است            نعمت مرثیه خواندن‌‌های با هم را مگیر

فیض می‌بردیم از یک آه سوزان بر حسین            یا رب از سینه زنان فیض دمادم را مگیر

در لـباس رزم با کـفـار خـونـم را بریز            در میان رختخواب مرگ جانم را مگیر

ای خـورده گـره با غـم تو کـلّ وجـودم           ای لـذتِ سرمـستی‌ام! ای بود و نبـودم!

عـمـری شـده‌ام عـازمِ دریـای نـگـاهـت           در راهِ رسیدن به تو، بی‌تاب، چو رودم

صدپـاره شود دفـترِ اشعارِ من ای کاش           روزی، اگر از چـشمِ سیاهت، نـسرودم

رفتن...، نرسیدن، نرسیدن، نرسیدن...           وقتی نرسم پیشِ تو، از عمر چه سودم؟!

یک‌بار فـقـط کرب‌وبلا رفـتن و مُـردن           این ذکـر شده، ذکـرِ دل‌انگـیـزِ سـجـودم

عـرفه آمـد و مـهـمـان حـسـیـنـیم هـمه            خـیره بر رحـمت دسـتان حسیـنیم همه

عـرفه آمد و ما کـرب و بـلایی نـشدیم            باز هـم پـاره گـریـبان حـسـیـنـیـم هـمه

وسط روز رسـیـدیم و هـمه می‌بـیـنـنـد            عاشق و بی‌سر و سامـان حسیـنیم همه

دردمـندانه به دنـبـال طـبـیـبی هـسـتـیم            در پـی نـسـخـۀ درمـان حـسـیـنـیم همه

حرفِ جـود است بیا ذکـر کریم آوردم            عـاشـق ذکرِ حـسـن جان حسـینیم همه

ذکرِ الـعـفـو نـگـفـتـیـم ولی بخـشـیـدنـد            ما بدهـکـار به احـسان حـسـیـنـیم همه

او مـنـاجـات کـنـد کـار هـمه می‌گـیـرد            تشـنـۀ وادی عـرفـان حـسـیـنـیـم هـمـه

عید قربان شده نزدیک، بگو با اصحاب            در ره عـشـق به قـربـان حـسـینیم همه

اشک ما خـرج برای غـم اغـیـار نـشد            روزگاری است که گریان حسینیم همه

آتش سینۀ ما از غـم یک بی‌کـفن است            داغـدارِ تـن عــریـان حـسـیـنـیـم هـمـه

چشم‌هایش سرِ تشـنه شدن از کار افتاد            کـشـتگـانِ لب عـطـشان حـسـیـنیم همه

دشمنش هم نشد از رحمت دستش محروم            مـات از جـود فـراوان حـسـیـنـیم هـمه

خیزران؛ سنگ نوک نیزه مراعات کنید            ما اسـیـر لب و دنـدان حـسـیـنـیم هـمه

هر کجا می‌نگرم نقش تو پیداست حسین           همه جا مجلس تکریم تو برپاست حسین

تو چه کردی که زمان با تو موافق شده است           تا ابد رایت گلگون تو بر جاست حسین

رمـز پایـندگی آئین شهادت طلـبی‌است           آنچه در نهضب سرخ تو هویداست حسین

پـرورش یافـته دامن وحی است و ولا           تربیت یافـته مکـتب زهـر است حسین

مرگ از دیدن آن منظره لرزید بخویش           قامت آن روز که با زخم بیاراست حسین

مادرش گفت سپردم به تو او را یا رب           هدف تیر بود از چپ و از راست حسین

ای خـدا یـاور او باش که در دشت بلا           یار و انصار ز کف داده و تنهاست حسین

چه کسی گفت که در کرب و بلا خورد شکست           فـاتح بی‌بـدل عـرصه هیجـاست حسین

گو محال است کند خم سر تسلیم به خصم           سـرو حُـرّیت و آزادگـی ماست حسین

فصل وصل است، شکوفد گل زخم از بدنش           سر و تن داده و سرگرم تماشاست حسین

کهـنگی را بسرا پـرده او راهی نیست           هر زمان تازه‌تر از تازه و زیباست حسین

هان مبادا که دمی دامنش از دست دهیم           زانکه فریاد رس روز مباداست حسین

در شـب اول قـبـر آیـد و پـرسـد ما را           آن قدر شخص شریفی است و آقاست حسین

«تا مسیرم به درِ خانه‌ات افتاد حسین»            «خـانه آباد شدم خـانه‌ات آبـاد؛ حسین»

نه کلاسی نه کتابی نه قلمخانه و مشق            قلم و مشق و کلاسِ من و استاد؛ حسین

دل و دین داشتم و صبر و قراری، همه را            مهـر طوفـانیِ تو داده سویِ باد حسین

صید عشق تو شدم عزّت و جاهم دادی            جان فدای کرمت حضرت صیاد حسین

دل نالایق من تا به غـمت گشت اسیـر            تازه شد شهـرت من بـنـدۀ آزاد حـسین

گر که خوبم اگرم بد به تو من محتاجم            جان زهرا مبرم یک نفس از یاد حسین

قـسمتم کن سفـری جنّت بـین الحـرمین            با غبار حرم و صحن گوهرشاد حسین

دو چشمت انگبین‌جوشان و لب‌هایت فرات‌آور           چراغت راه‌گستر، کشتی نوحت نجات‌آور

قلم باید شوند اشجار در ثبت دمی از تو           بـرای لـیـقـۀ کـتّـاب، دریـاهـا دوات‌آور

به سمتت وحی شد نازل، که هستی فیض را قابل           پدر باشد کمیل‌آموز و فرزندت سمات‌آور

تو را در شطِّ رنج ای شاه! می‌بینم نمی‌دانم           که ایثار تو باشد در نهایت کیش و مات‌آور

تو را مجموعۀ اضداد می‌نامند عاشق‌ها           که شادی بی‌تو حزن‌انگیز و غم با تو نشاط ‌آور

خدا در ذات زیبایت جلالش را نشان داده           نشان داده‌است احسان قدیمت را صفات‌آور

هرآن‌کس شاه! شمشادِ قدت را دید «حافظ» شد           به‌رغم اشک شورش می‌شود شاخِ نبات‌آور

کنار کفّ العبّاس آمده عـیسی و می‌دانم           نمی‌یابد به جز دست علم‌دارت حیات‌آور

مرا بی‌ما و بی‌من کن، کلامم را مطنطن کن           که هـستی فاعلاتن فاعلاتن فاعلات‌آور

تو را در «اهدنا» دیدم صراط مستقیمی که           به حق‌پیـمایی افکـار می‌گردد ثَـبات‌آور

به زیر تیر هم تکبیرة الإحرام می‌گویی           الا تلمیح اذکارت یقـیمون الصّلات‌آور!

به خوانت منعمم گردان! که داری سورۀ انسان           برای این گدایت باز یؤتون الزّکات ‌آور

خدا تنها تو را «فی‌البحر کالأعلام» می‌گوید           چه نوحی هست جز تو «اَلجَوارِی المُنشآت»‌آور؟

چه رازی در سه بار آوردن نامت نهان کردی؟           چرا این‌گونه می‌بـاریم؟ نامِ التفـات‌آور!

به دست دوست‌داران تو دُرّی بود در محشر           بنازم اشک چشمم را که می‌آید برات‌آور

کرامت می‌چکد از لای مژگان نجیب تو           نیازی نیست بر لاتانِ عزّی و منات‌آور

به ایجاز آمدم حرفی از اعجاز تو را گویم           زمان قبض روحم مرحمت کن انبساط آور

چنان از شطح لبریزم به دارالوصف توحیدت           که می‌ترسم بگویم بوده‌ای عین القضات‌آور

تو آمدی که بفهـمیم کارمان لنگ است            میان ما و حـقیقت هزار فرسنگ است

به طرز پـرچـم بـالای گـنـبدت گـفـتـی            که رنگ خون خداوند سرخ پُر رنگ است

تو آمدی که ز صلـح حـسن دفـاع کنی            حسین ذهن من اما همیشه در جنگ است

گلوی اصغر تو قطره قـطره ثابت کرد            که باغ گل بشود غنچه‌ای که دل، تنگ است

غلط شنید تو را گوش های کر یک عمر            وگرنه ذکر تو موسیقی‌اش خوش آهنگ است

چـگـونه بـگـذرد از این مسـیـر، آئـیـنه            که دامن همۀ کودکان پُراز سنگ است

به مکـتبی که شروعش هدایت حُر شد            کلاس غیرت عباس، آخرین زنگ است

به ضرس قاطع کرب و بلا جهان فهمید            برای شیعه حسین اسم نیست، فرهنگ است

نـاقـابـلی‌ست سـر که سـرِ دار می‌بـریم            سر داده‌ایم و از هـمه دلـدادگـان سـریم

تقـدیمِ جان؛ و دادن خـون، و نـثار سر            ما ناز یار را به همین شـیوه می‌خـریم

از هر چه هست جز خود او دست شسته‌ایم            در اوج افــتـخـار، گـدایــان ایـن دریـم

یـا مُـنـتـهـیٰ رجـایْ وَ یـا غـایَـةُ مُـنـای            یا سـیٌـدَ الـغـریبُ وَ یا سـیّـدَ الکَـریم …

گفـتم: حـسین جان! پـدری کن برایـمان            فـرمـود: از پـدر به شـما مهـربانـتـریم

کـوچـک شـدیم نـزد تو و بـچـه‌های تو            اصغـر شـدیم نزد تو، بر خلـقْ اکـبریم

ما را حـسین زیر پَـر خود گرفته است            اینگونه شد که جز سر بامش نمی‌پـریم

او جامه داد، جام بلا خورد، جان سپرد            ما هم فقـط برای خودش جامه می‌دریم

خارج نبوده منصب ما از همین دو حال            یا نوکریم «یا» ی دگر نیست! نوکـریم

هر دلی را که ز داغ تو کبـابش نکنند            مثل شمع از شرر عشق توآبش نکـنند

نیست پــروانۀ پـر سوختـۀ بـزم غمت            هرکه را در غـم تو شمع مذابش نکنند

تاحسینی نشود جان و دل عاشق دوست            در ره مهـر و وفـا پا به رکابش نکنند

رنگ و بو از چمن عشق تو باید گیرد            هرگلی را که دراین باغ، گلابش نکنند

با ولای تو اگـر دل نـرسـد تـا به خـدا            رهرو و عاشق این راه خطابش نکنند

دل کجا لایق آبادی و شادی به جزاست            گربه سیل غم و اشک تو خرابش نکنند

آتش ارزانی آن دل که به داغ تو نسوخت            هرکه دلسوخـتۀ توست عـذابش نکـنند

ما گدایان تو هستیم و تو صاحب کرمی            هرکه کوبد درِ این خانه جوابش نکنند

وای بـرحـال دل زار « وفائی» فـردا            گر غـلام در این خانه حسـابش نکـنند

پـای غــم تـو آه، خــداهـم گـریــسـتــه            هــمــراه بـا  پـیـمـبـر اکـرم گـریـسـتـه

قطعا غریق بارش باران لطف توست            چشمی که در عـزای تو نم نم گریسته

یعقوب صد برابر یوسف نه؛ صدهزار            خون گریه کرده است و از این غم گریسته

رحمت به دیده‌ای که برای غمت حسین            پـای لـهـوف و پـای مـقـرم گـریـسـتـه

نــوکــر بــرای آن بــدن نــامـنـظـمـت            هـرشب میان روضـه مـنـظم گریـسته

روضه پس از تو روضه ناموس بود پس            هر کس که شد برای تو مَحرم گریسته

آقا ببـخـش پـای غـم و درد خـواهـرت            نـوکـر اگر نـمـرده، اگــر کم گـریـسته

پیمانه خالی است و کرم بی‌نهایت است            اما هـمـین گـدایـی مـا اوج عـزت است

کـودک بـه غـیـر خـانـۀ بـابـا نـمـی‌رود            یعنی هـمیـشه خـانۀ عـشّاق هـیئت است

اینجا حـسیـنیه است در این خانۀ حسین            حتی نفـس کـشـیدن ما هم عـبادت است

آغـوش اگر که باز کنی خوب ها چرا؟!            هر کس گناه بیـشتر آورده دعوت است

خـاکی شـدم برای تو خـاکـم درست شد            زحمت برای روضۀ تو عین رحمت است

ما پـرورش گـرفـتـۀ زهـرای اطـهـریـم            از مادر آنچه می‌رسد اصلاً محبت است

محشر همه به دور حسین جمع می‌شویم            فردوس بی‌حضور تو خاموش و خلوت است

نزدیک اربعـین شده کاری بکن حـسین            دیگر بـرات را بده وقـت زیـارت است

گــودال سـخـت بــود بـرای دلـش ولـی            اشک امـام عـصر بـرای اسـارت است

فرقی ندارد که جـهـنـم یا بـهـشـت است            هرجا که می‌گویم حسین آن‌جا بهشت است

هر روز از این روضه به آن روضه دویده            حق دارد آن‌که گفته این دنیا بهشت است

چشمی که از داغـت نـمـی‌بـارد جـهـنـم            چشمی که از داغت شود دریا بهشت است

شش‌گوشه را از شش‌جهت دیدیم و گفتیم            از هر جهت این کعـبۀ زیبا بهشت است

بــالا و پــائــیــنــی نـــدارد خــانــۀ تــو            بالای سر فردوس و پایین پا بهشت است

با جبر ما را عـاشـق خـود کن که فـردا            در اختیـار حـضرت زهـرا بهشت است

گفتند زهرا زائـر شب‌های جـمـعه است            گفتیم زیـر پـای مـادرهـا بـهـشـت اسـت

خیمه به خیمه سوخت دست و پای طفلان            در آتشی که شعـله‌هایش تا بهـشت است

دلی که خـانـۀ غـیر تو شد حـرم نشود            اگر دخـیـل عـلم نیست محـتـرم نـشـود

چه سود در نفس آن کسی که یک لحظه            به عهد عابس و جون تو هم قسم نشود

به زیر قـبه تو را از خـدا طلـب بکـنم            خدا کـنـد ز سـرم سـایـۀ تو کـم نـشـود

به شاه تیغ علامت قسم که تا دم مرگ            سرم به غـیر در خـانـۀ تو خـم نـشـود

بهـشت مرثـیه‌ات را به هیچ کس ندهد            نصیب گـریه‌کنت گر بهـشت هم نشود

به سـمـت حـائر تو سـیـنه‌خـیـز می‌آیـم            ز پـا اگـر که بـیـفـتـم، قـدم قـدم نـشـود

فدای موی سپیدی که نذر روضه توست            حرام، پول سـیاهی که خرج غم نشود

تو را به خاطر دِرهم چه دَرهمت کردند            به تـیر و نیـزه تو را نامنظـمت کردند

خیره‌ام از بیرقِ سُرخت نگاهم را نگیر            جز خودت چیزی نمی‌خواهم پناهم را نگیر

بـاز بـارَم را بـه دیـوارِ حـرم انـداخـتم            جانِ من از شانه‌هایم تکیه‌گاهم را نگیر

آمدم مانـنـد حـر بـرخیز راهم را بگیر            می‌روم مانند جُون اینبار راهم را نگیر

اشتبـاهم را گنـاهم را گنـاهم را بـبخش            هِق هِقم را گریه‌هایم را سلاحم را نگیر

من به این شبها به این روضه به این غم دلخوشم            بِرکه‌ای غمگینم از من عکسِ ماهم را نگیر

بین هیأت مثل تو یا مثل زهرا می‌شوم            هرچه می‌خواهی بگیر ای عشق آهم را نگیر

تو میانِ ما نـشستی حیف خیسِ گریه‌ام            آه ای اشک اندکی راهِ نـگاهم را نگیر

هزار شُکر چشمِ من پُر آب شد حسین جان            دلـم برایِ داغِ تو مُـذاب شد حسین جان

سحاب رحمتی و ما به زیرِ بارش توأیم            که بندگیِ ما از این سحاب شد حسین‌جان

مرا به چشمِ مردمان بزرگ کرده‌ای ولی            صواب‌های من چرا کباب شد حسین‌جان

مرا به چشم مردمان بزرگ کرده‌ای ولی            چه کرده‌ام که نام من خراب شد حسین‌جان

چه خرج‌ها نکرده‌ام بخاطرِ ریا و عُجب            چه کرده‌ام که روضه‌ هم حجاب شد حسین‌جان

ببخش اگر به نامِ تو قمار کرده‌ام به عمر            و پای تو گـناهِ ما حـساب شد حسین‌جان

ببخـش اگر حدیثِ تو کلام تو نخـوانده‌ام            اگرچه هرچه گفته‌ای کتاب شد حسین‌جان

جهاد نفس را مگـو حساب خلق را مگو            به قلب تو تَغـافُـلَم، عذاب شد حسین‌جان

تو را به نام دین شیوخ، چه جاهلانه کشته‌اند            که کشتن امام هم صواب شد حسین‌جان

وصیت شهید را نخوانده‌ایم یک دو خط            که این چنین مسیرِ تو به قاب شد حسین‌جان

صلای حنجر تو راستی و مـردی است            پـیامِ زیـنـبـین تو حجـاب شد حـسین‌جان

به زیرِ ظلم و زور و زَر نمی‌روم که دیده‌ام            مسـیرِ تو دلـیـلِ انقـلاب شـد حـسین‌جان

بـرای مـعـرفت بـیا و نـیّـتـم درسـت کن            که عاشق تو از خدا خطاب شد حسین‌جان